Cięcie plazmowe – swoje zastosowanie znalazło już w latach 50-tych poprzedniego wieku. Z upływem czasu wykorzystanie metody plazmowej stało się bardzo popularne, a w niektórych sektorach technologicznych znacząco wyprzedzało cięcie laserowe oraz gazowe.

Technologia ta wykorzystuje gaz, który cechuje się bardzo dużą przewodnością cieplną. Dlatego też w cięciu plazmowym stosuje się takie gazy jak argon, wodór, azot, a nawet tlen.

Dzisiejsza technologia plazmowa, często określana mianem HD (high definition), zapewnia dużo lepszą jakość aniżeli plazmy sprzed dekady i stanowi konkurencję nawet dla technologii laserowej.

Cięcie gazowe zaczęto stosować na przełomie XIX i XX wieku, jednak podstawowe prawo cięcia przedstawił Francuz Antoine Lavoisier, który w 1776 r, przeprowadził doświadczenie polegające na spalaniu żelaznej spirali w słoju wypełnionym tlenem. Sześćdziesiąt lat później H. Sainte-Claire-Deville zauważył, że jeśli prowadzi się nagrzewanie, przy zwiększonym udziale tlenu, to stal pali się, a nie topi.

Cięcie tlenowe, obejmujące cięcie wodorowo-tlenowe i acetylenowo-tlenowe mogło się rozwinąć, gdy rozwinęła się znacząca produkcja gazów palnych i silnego utleniacza czystego
tlenu.

Podstawowe różnice pomiędzy tymi dwoma technologiami dotyczą:

• Grubości ciętej blachy:

• Cięcie plazmowe – cięcie blach do grubości 38 mm

• Cięcie tlenowe – cięta krawędź jest prostopadła

• Jakości krawędzi cięcia:

• Cięcie plazmowe – cięta krawędź ma niewielki kąt (nie jest prostopadła)

• Cięcie tlenowe – cięcie blach do grubości 150 mm

• Źródła cięcia:

• Cięcie plazmowe – cięcie strumieniem prądowym

• Cięcie tlenowe – cięcie gazem (tlenem)